Door Luuk Koelman

Zon, stad, lekkere trek. Op het terras van een restaurant nuttig ik een rijk belegd broodje Filet Americain. Vóór corona kostte me dat 7,50. Maar nu, zie ik op de kaart, is het al 9,50. Nou, vooruit dan maar. Totdat ik afreken en de ober 10,50 vraagt voor het broodje. Op mijn verbaasde blik antwoordt hij: “Oh, dat moeten we nog aanpassen op de kaart.” En nadat ik betaald heb: “Poetin hè. Kunnen wij ook niets aan doen.” 

Ja, geef die Russische pik maar weer de schuld. Ik denk terug aan de overgang van de gulden naar de euro; door de horeca dankbaar misbruikt om de prijzen fors te verhogen. Over de hele linie met zo’n tien procent. Ach ja, de horeca. Obers, buigend als knipmessen. Maar niet heus, want uiteindelijk is het altijd weer de consument die bereidwillig bukt om eens goed genomen te worden. Ik bedoel, alsof de prijs van een pilsje ooit nog naar beneden wordt bijgesteld als straks de energie- en graanprijzen weer dalen. Echt niet.

Geen wonder dat aan het tafeltje naast me twee millennials al anderhalf uur als hondjes zitten te lebberen aan een kleintje pils (vóór corona 20 cl, nu plots 18 cl). Gelijk hebben ze.

Lees verder >

Photo by freestocks on Unsplash