1952 De Mam. Daag.
- Afbeeldingen | Bronnen ©: familie Hanssen
Tegenwoordig reist half Nederland de hele wereld over, op zoek naar avontuur, sensatie, vertier of omdat ze anders toch niks te doen hebben. De andere helft reist bijna niet of alleen wekelijks naar de voedselbank.
Die reizen en vakanties worden breed uitgemeten op sociale media. Met foto's vooral; tekst zijn we niet zo goed in. In fotograferen meestal ook niet. Maar je hebt ook mensen die een reisblog bijhouden; leuk tot in lengte van jaren. En daarna ook voor kinderen en kleinkinderen.
Zeventig jaar geleden waren er ook mensen die reisden, maar dat waren uitzonderingen. Meestal moest er een reden voor zijn: familiebezoek, voor zaken of op bedevaart. Op bedevaart naar Kevelaer of soms naar Lourdes, aan de voet van de Pyreneeën. Daar waar toen alleen bidders en wielrenners kwamen.
In 1858 verscheen daar in een grot de Heilige Maagd Maria maar liefst 18 maal aan een herderinnetje. Er werd een kerk gebouwd en in de jaren erna genazen bedevaartgangers van soms de meest vreselijke ziektes. Dus als je in lichamelijke of geestelijke nood verkeerde ging je naar Lourdes, met de trein meestal en in groepsverband. Ik weet niet of Lourdes ook op afstand werkte, dat je daar kon gaan bidden voor een ziek familielid, denk het wel.
Zo ook oma Hanssen in 1952. Tenminste we nemen aan dat het oma Hanssen was. We kunnen het onze ouders helaas niet meer vragen, maar het heeft er alle schijn van. Ze heeft de achternaam van vader immers goed gespeld, die van moeder niet. Want dat was Voncken met ck. Vreemd dat ze als adres Dorpstraat in Elslo vermeld; zonder huisnummer en Elsloo met maar één "o". Thei Hanssen en zijn vrouw Mia hebben nooit in de Dorpstraat gewoond, maar woonden in 1952 als pas getrouwd stel op de Stationsstraat 96, daar waar nu Heijthuijsen Touringcars is gevestigd. En thuis zei ook niemand "Theo" tegen hem; dat heeft ze waarschijnlijk gedaan om de postbode op het goede spoor te zetten.
Opa en oma Hanssen bestierden in 1952 een groentewinkel annex café annex rijwielstalling annex haringinleggerij (in het seizoen) tegenover station Beek-Elsloo. Opa (1891-1976) was toen al met vroegpensioen van de Staatsmijnen. Hij runde de groentewinkel en legde de haringen in. Oma (1896-1988) zwaaide de scepter over de rijwielstalling en het café. Dat laatste had opa het liefst gedaan. Maar oma kende haar pappenheimers.
Nadat ze in 1957 stopten en naar de Spoorstraat in Elsloo verhuisden, werkte opa tot zijn levenseinde in 1976 bij Thei in diens groente- en levensmiddelen winkel op het Dorine Verschureplein 16.
Hij bezorgde kleine bestellingen bij een select groepje klanten, vooral daar waar hij als fooi een "dröpke" kreeg. Daar had hij zelfs halsbrekende toeren op zijn herenfiets voor over. Soms moest ie zelfs een extra rondje rond het plein fietsen omdat hij zijn been niet over de stang getild kreeg en dus niet kon afstappen. Damesfietsen waren aan hem blijkbaar niet besteed.
Maar goed, terug naar de kern van het verhaal. Blijkbaar was er in 1952 een reden voor oma om naar Lourdes te gaan. Misschien om geluk en voorspoed te bewerkstelligen voor het kersverse bruidspaar op de Stationsstraat in Elsloo?!
Sociale media en internet waren niet aan de orde, daar werd 20 jaar later pas het eerst mee geëxperimenteerd. Bellen ging toen nog met een bakkelieten toestel met draad van hier tot ginder en was peperduur.
Dus dan stuurde je een ansichtkaart. Dat was een fotokaart van de plaats waar je was; meestal het meest fotogenieke plekje of het gemeentehuis of de kerk.
Ingeval van Lourdes dus de kerk, al dan niet met grot en bergen op de achtergrond. Of een uitbeelding van de Maria-verschijning, waarvoor oma gekozen had.
Op de achterzijde van de ansichtkaart waren rechts een aantal stippellijnen voorgedrukt; daar moest je naam, straat en woonplaats vermelden. Toen nog zonder postcode. Zelfs met verkeerd adres en één "o" te weinig kwam die nog aan op de Stationsstraat in Elsloo. Dat bewijst de afbeelding helemaal bovenaan wel.
En op de achterzijde had je links de helft van de kaart ter beschikking om het thuisfront te vertellen dat je goed was aangekomen, hoe warm het op je vakantieadres was, dat het hartstikke mooi was, hoe het eten was, meestal met te veel olijfolie die men hier toen helemaal niet kende, een enkeling zal wel vermeld hebben dat ie aan de dunne was en tenslotte de oproep om aan iedereen de groeten te doen.
Een globetrotter in spé vermeldde voor de grap "ik kom niet meer terug". Ingeval van Lourdes had je nog kunnen vermelden hoeveel reisgenoten al genezen waren of hoeveel kaarsen je al aangestoken had.
Veel mensen schreven piepklein om hun vakantiebelevenissen op die halve achterkant te vermelden.
Niets van dit alles bij oma Marie Hanssen-Nijsten. Het was al geen vrouw van veel woorden. Maar als ze tot je sprak was het streng en ferm. Als kind had je ontzag; later moesten we vaak met haar lachen en dan lachtte ze zelf het hardst mee. Opa had niet zo'n last van die ferme taal. Hij hoorde slecht. Vooral als het hem goed uit kwam. Selectief doof was ie.
Oma beperkte haar boodschap op de ansichtkaart tot "De mam. Daag"
Daar kon het thuisfront het mee doen. Ze wisten in elk geval dat zij goed was aangekomen.
Op de foto: opa en oma Hanssen-Nijsten omstreeks 1965
- Laatste update op .