In de 90-er jaren heb ik in het Elsloose huis-aan-huis blad “de Wegwijzer” een serie gepubliceerd die ik “Over velden en wegen” noemde. In deze serie trachtte ik niet alleen toponiemen (lokale benamingen) te verklaren, maar ook de ontwikkeling tot heden met betrekking tot de wegen en velden rond Elsloo.
Deze serie is blijkbaar veel mensen in het geheugen gebleven, ook bij de redactie van elsloo.info. Zij vroegen mij of ik de serie niet opnieuw wilde publiceren op hun website. Hierin heb ik toe gestemd, alleen is de opzet iets anders.
Ik wil in de nieuwe rubriek niet alleen velden en wegen behandelen maar ook andere onderwerpen zoals de achtergronden van families, huizen, verenigingen enz. maar zeker ook vragen van lezers over wat wij “Aelserlogie” (alles aangaande Elsloo) noemen.
Het doel van deze rubriek is om de huidige generatie door meer te informeren over het verleden het besef bij te brengen dat het heden in de toekomst ook ooit als verleden de basis van het heden zal zijn. Wij dragen aldus een grote verantwoording voor het heden van de volgende generaties. Deze gedachten vormen de basis voor de in dit kader geplaatste rubrieken op elsloo.info. Met andere woorden: hoe is het zo gekomen en hoe zal het verder gaan?
Van Wim Pesch (zoon van Meister Pesch) ontvingen we bovenstaande mooie foto uit 1912. Dank daarvoor!
Het betreft volgens het bordje dat het meisje vooraan vasthoudt, groep 1 van de RK Bijzondere School en die was toen gevestigd Op de Berg, in het deel van Elsloo dat amper 20 jaar later zou worden afgegraven voor de aanleg van het Julianakanaal. Zo te zien zit er nogal wat leeftijdsverschil tussen de jongste en oudste kinderen. In die tijd werden ook vaak schoolfoto's in familieverband gemaakt. Dus best kans dat de kinderen op de foto allemaal familie van elkaar zijn, waarmee het leeftijdsverschil verklaart zou zijn.
Elsloo, inclusief Meers en Catsop, telde volgens de volkstelling van 1909 ongeveer 1600 inwoners en 318 woningen, waarvan het merendeel slechts twee vertrekken telde. Het overgrote deel van de beroepsbevolking was landbouwer, daarna volgden mijnwerker en sigarenmaker. Meer info >
Hieronder een plattegrond en namen van de foto. Klik voor vergroting op afbeelding.
Wat misschien bijna niemand zich kan herinneren: in 1963 werden in Elsloo op parcours Medammerweide de allereerste Nederlandse Kampioenschappen Veldrijden verreden. In die tijd werd dat steevast "Cyclocross" genoemd.
Op zaterdag 26 januari 1963 streden 28 amateurs en professionals in een gecombineerd klassement om de Nederlandse titel in de "Elite" klasse. Het was die dag gemiddeld 2 graden onder nul en er viel lichte sneeuw in Elsloo.
Het parcours was 2250 meter lang en liep vanaf de start in de Kaakstraat, bij cafe rechtsaf naar Terhagen, door Terhagen Kasteelpark op, afdaling richting Hemelbeek, langs vijver "De Wiert" naar Kasteel Elsloo, steile helling op richting tennisbanen, over Medammerweide en daar via scherprechter de "Dammerkuil" naar de finish in Terhagen; een stukje voor de spoorbrug.
De "Dammerkuil" is een verbastering van "Medammerkuil" en die sleuf is ook nu nog zichtbaar direct achter de Kaakstraat; die sleuf was in 1963 veel breder dan nu. De hierbij geplaatste foto's zijn genomen in die Dammerkuil.
De entreeprijs bedroeg 1,25 gulden voor volwassen en 0,50 gulden oftewel 50 cent voor kinderen (euro 0,56/0,23) De opbrengst van de wedstrijd was bestemd voor de nieuwe kerk; de pastoor kon 675 gulden in ontvangst nemen. (305 euro toen en ter vergelijking: dat komt overeen met 2026 euro anno 2020)
De afstand was 28 km en de winnaar had daar 1 uur 22 minuten en 50 seconden voor nodig. De eerste kampioen veldrijden werd de Limburger Huub Harings uit Sibbe, voor Cor Rutgers en Jan van Geest.
Bij de junioren won diezelfde dag Leo van den Berg, voor John Schepers uit Stein en Henk Huisveld.
In Delpher hebben we kunnen traceren dat in Elsloo meer cyclocross-wedstrijden werden georganiseerd door Supportersclub Sjefke Janssen. Wij vonden korte krantenberichten over cyclocrosses in Elsloo uit de jaren 1954-1956-1957-1958-1959-1960-1961-1962-1964-1965-1966-1967-1968
Tekst en foto's Guus Peters De Dammerkuil ofwel Medammerkuil is het eindpunt van een droogdal dat sedert de ijstijden (en nu nog) het smelt- en regenwater afvoerde vanaf het plateau van Schimmert. Het dal begint bij het vliegveld, onder de Horst door (Geversdelle) achter Catsop onder het spoor door en dan door de Medammerweide en het dal van de Slakbeek via het kasteel naar de Maas.
Het gedeelte in de Medammerweide was vroeger breder; men heeft dit in de jaren 70 opgevuld om er een woonwagenkamp te realiseren (inmiddels weer naar elders gesanneerd) Vroeger ontsprong hier ook een bron, maar die drooggevallen. Later werd het gebruikt als afvoer van de zwembaden!
Raadsnestor Jack Meijers viert in juni 2020 zijn 50-jarig jubileum in de Steinse politiek. In die periode is hij verschillende keren wethouder geweest voor diverse partijen. In 1970 werd hij met zijn 23 jaar het jongste raadslid in Nederland.
Op vrijdag 29 mei 2020 overleed op 88-jarige leeftijd Henk Steevens; Alsenaer en Sajelair in hart en nieren. Oud-wielrenner vooral, want dat was zijn grote passie.
Henk had van die guitige ogen die je niet verwacht bij een man van die leeftijd, maakte graag een praatje en was altijd in voor een grapje. Kortom, een aimabel mens. We zullen hem missen.
Henk Steevens bij de opening van het Wielermonument onder aan de Maasberg op 15 september 2019
In 1954 werd Henk prins carnaval bij De Sajelaire in Elsloo; daar is hij zijn hele leven trots op geweest. In 1962 richtte hij de vereniging Oud-Prinsen op waarvan hij tot enkele jaren geleden voorzitter is geweest. In februari 2020 mocht hij zijn 6 x 11 jarig jubileum bij de Sajelaire vieren: niemand in Limburg heeft die mijlpaal eerder behaald bij een carnavalsvereniging...en dat zegt alles over Henk.
De ex-wielerprof uit Elsloo was tot zijn dood zowel de oudste nog levende Limburgse Tour de Francerenner en de laatst overgeblevene van de Nederlandse ploeg die in 1953 het landenklassement in Frankrijk won. Geïnspireerd als hij was door het optreden van dorpsgenoot Sjefke Janssen was Henk Steevens op het einde van de jaren veertig met koersen begonnen. Niet veel later stapte ook broer Leo op de racefiets. Getweeën sleepten zij menig succes uit het vuur.
Henk Steevens had graag vaker dan die ene keer in 1953 tot de ploeg voor de Tour de France behoord, maar de man uit Elsloo kreeg een jaar later tot zijn grote ontgoocheling slechts een reserverol. Die kwestie en een zware valpartij leidden eind 1955 wel tot een onverwacht vroeg afscheid als actief wielrenner: Henk Steevens koos voor maatschappelijke zekerheid.
Henk was neoprof en slechts 21 jaar toen hij op maandag 11 mei 1953, daags na het Limburgs Kampioenschap op de Cauberg, de uitnodiging van ploegleider Kees Pellenaars kreeg. Steevens was vereerd maar sputterde tegen, want hij vond zichzelf nog veel te jong voor zo'n avontuur. Pellenaars belde dag na dag tevergeefs naar huize Steevens, maar op een dag stapte hij in z'n auto. In de Dorpstraat in Elsloo, waar ouders Steevens een café hadden zorgde Pellenaars met zijn ploegleidersauto voor een ware volksoploop. Het kinderrijke gezin Steevens was diep onder de indruk van "Den Pel" met z'n dampende sigaar. Pellenaars beloofde gouden bergen en haalde Henk over om mee naar Frankrijk te gaan. Het eerste jaar hoefde hij nog niks te presteren, alleen te leren van zijn ervaren ploegmaten. Hij mocht zelfs kiezen welke ploegmaat hij meenam.... Henk koos voor zijn ervaren dorpsgenoot Sjefke Janssen.
De derde Limburger in de ploeg was Jan Nolten, die in 1952 fantastisch debuteerde. De rest van de succesvolle Tourploeg uit 1953 bestond uit Wim van Est, Wout Wagtmans, Gerrit en Adri Voorting, Thijs Roks, Adri Suykerbuyk en Hein van Breenen.
De Tour van '53 was een martelgang voor Steevens: dag na dag zwaar knechtenwerk, veel tegenslag en op de koop toe een spierscheuring. Henk was niet gewend aan afstanden langer dan 150 km. Hij vocht daardoor elke dag in de achterste regionen voor lijfsbehoud en kwam vaak moederziel alleen binnen. In die tijd waren etappes boven de 300 km heel normaal. In één etappe werd hij toch nog 13e of zo. In de 6e etappe was het over en uit... helemaal kapot kwam hij een kwartier te laat binnen. Pellenaars keurde hem geen blik waardig. Een illusie armer en alleen ging Henk met de trein naar huis.
Een dag later kon ook Sjefke Janssen naar huis, ook getroffen door tegenslag. Twee dagen later won Nolten de etappe Nantes-Bordeaux. Omdat de ploeg van '53 zo succesvol was, werd Henk wel in tal van huldigingen betrokken, maar het ging niet van harte.
In 1954 maakte hij wel deel uit van de WK ploeg. In 1955 nam Henk nog deel aan de Ronde van Nederland en enkele andere etappekoersen. Maar na een zware val in de Ronde van Spanje -met een schedelbasisfractuur en diverse andere breuken tot gevolg- besloot hij om per direct te stoppen, slechts 24 jaar oud.
Later was Steevens vele jaren succesvol ploegleider bij amateurploegen als Ovis en Driessen Stoffen. Hij had toen o.a. zijn talentvolle jongste broer Harrie in zijn ploeg waarmee hij deelnam aan de Tour de L'Avenir, de Tour de France voor amateurs. Ook was hij geruime tijd assistent-ploegleider bij het TVM van Cees Priem, ook in de Tour de France. Daarna was het welletjes en ging hij genieten van het leven, van zijn kinderen en kleinkinderen.
De Tour van '53 is alleen nog maar een herinnering, waar hij zijn hele leven graag over verteld heeft. Tot op de dag van zijn overlijden, toen hij persoonlijk afscheid heeft genomen van zijn wielerkameraden Wiel Verheesen, Huub Harings en Bennie Ceulen.
Wij wensen kinderen, kleinkinderen, Marieke en overige familie heel veel sterkte toe.
Reportage over de uitgestelde optocht in Elsloo op dinsdag 25 februari 2020. Op carnavalszondag waren zware windstoten en slagregens gemeld, reden om de optcht twee dagen vooruit te schuiven.
Jammer dat men heeft besloten beelden te schieten 100 meter na de start. Wat later in de route was de sfeer wellicht ten goede gekomen. Het originele geluid is vervangen door een potpouri van Limburgse carnavalsliedjes; waarschijnlijk is het weer veel te harde geluid van diverse wagens hier debet aan.
In de 90-er jaren heb ik in het Elsloose huis-aan-huis blad “de Wegwijzer” een serie gepubliceerd die ik “Over velden en wegen” noemde. In deze serie trachtte ik niet alleen toponiemen (lokale benamingen) te verklaren, maar ook de ontwikkeling tot heden met betrekking tot de wegen en velden rond Elsloo.
Geen reacties
