De verstikking van sociale ambities

Een pleidooi voor meer diversiteit in gemeentelijke woningbouw

In het schimmige landschap van vastgoed en (klein)stedelijke ontwikkeling, waar elke vierkante meter grond een politieke strijd kan ontketenen en elke bouwvergunning een wereld van verschil maakt, staat één vraag centraal: wie profiteert er eigenlijk van de stedelijke groei? In de schaduw van luxe appartementencomplexen en hippe nieuwbouwwijken lijkt één stem verloren te gaan: die van degenen die het hardst vechten voor een dak boven hun hoofd.

De keuze om gemeentegrond uitsluitend toe te wijzen aan sociale woningbouw, in plaats van aan de bouw van koopwoningen, is niet slechts een economische beslissing, maar een morele keuze die de kern raakt van wie we zijn als samenleving.

In een tijd waarin de kloof tussen arm en rijk steeds dieper lijkt te worden, waarin sociale mobiliteit steeds meer een privilege dan een recht lijkt te worden, is het van cruciaal belang om vast te houden aan onze principes van solidariteit en rechtvaardigheid. Sociale woningbouw op gemeentegrond is niet alleen een kwestie van betaalbare huisvesting, maar een verklaring dat iedereen, ongeacht hun economische status, recht heeft op een plek om thuis te noemen.

Maar laten we niet naïef zijn. De keuze voor sociale woningbouw op gemeentegrond is geen gemakkelijke weg. Het vereist moed en vastberadenheid van lokale overheden om weerstand te bieden aan de verleiding van korte-termijn winsten en economische belangen. Het vraagt om een visie die verder reikt dan de horizon van verkiezingsslogans en begrotingsjaren, en die zich richt op de lange-termijn belangen van de gemeenschap als geheel.

Sommigen zullen beweren dat sociale woningbouw op gemeentegrond economisch onhoudbaar is, dat het de groei en welvaart van stad en dorp in de weg staat. Maar laten we niet vergeten dat welvaart niet alleen wordt gemeten in economische termen, maar ook in de gezondheid en het geluk van haar inwoners. Een stad of dorp waarin sociale cohesie en solidariteit gedijen, is uiteindelijk rijker en welvarender dan een stad die enkel draait om economische groei.

Bovendien is sociale woningbouw op gemeentegrond niet alleen een moreel dwingende, maar ook een slimme investering in de toekomst van onze samenleving. Het creëert stabiele gemeenschappen waarin mensen van verschillende achtergronden en inkomens met elkaar in contact komen, wat op zijn beurt de sociale mobiliteit en economische veerkracht bevordert. Het is een investering in een samenleving die niet alleen draait om individueel succes, maar om het welzijn van iedereen.

Dus laten we niet vergeten waar het werkelijk om draait in de discussie over gemeentegrond: niet om winstmaximalisatie of economische groei, maar om solidariteit en rechtvaardigheid. Laten we kiezen voor een samenleving waarin iedereen de kans krijgt om een thuis te vinden, ongeacht hun economische status. Want pas wanneer we samen bouwen aan een rechtvaardige samenleving waarin iedereen meedoet, kunnen we echt spreken van vooruitgang.