En nu werken aan de toekomst...
- Afbeeldingen | Bronnen ©: afbeelding "statieportret" met ChatGPT, afbeelding Faber van Luuk Koelman, introtekst Koelman met toestemming
En niet meer aan afbreuk!
Vandaag, 3 juni 2025, heeft PVV-leider Geert Wilders de stekker uit het kabinet-Schoof getrokken. Tot verbijstering van zijn coalitiepartners VVD, BBB en NSC, die nota bene grotendeels instemden met de tien aanvullende migratie-eisen van Wilders. Toch kiest hij ervoor om het kabinet te laten vallen, en daarmee het land in onzekerheid achter te laten. "Onnodig en onverantwoord" volgens premier Schoof; die stiekem blij zal zijn dat ie van de PVV verlost is.
Waarom?
Omdat Wilders en de PVV uiteindelijk maar één belang dienen: dat van henzelf. Regeren is lastig en vraagt verantwoordelijkheid. Roeptoeteren vanaf de zijlijn is makkelijker, zeker als de opiniepeilingen gunstig zijn. Politiek wordt zo een spel, waarbij het eigen electoraal gewin belangrijker is dan het landsbelang. De opiniepeilingen zijn hun belangrijkste agendapunt en als je je achterban (en jezelf) met een val van het kabinet een plezier doet, dan doe je dat gewoon.
Resultaten?!
In het afgelopen jaar heeft de PVV niets noemenswaardigs gepresteerd. Van hun speerpunt – migratie – is niets terechtgekomen. Minister Faber van Asiel en Migratie kwam vooral in het nieuws door interne conflicten, niet door resultaat. En ondanks een comfortabele meerderheid in de Kamer, bleef echte verandering uit. De schuld? Die schuiven ze straks ongetwijfeld weer door naar ‘de anderen’.
Wat blijft er over van de grote beloften van de PVV?
Geen strenger asielbeleid.
Geen betaalbare energie.
Geen extra woningen.
Het eigen risico in de zorg is niet afgeschaft.
Geen verbetering van de koopkracht.
De armoede is niet opgelost.
De sociale huren stijgen in plaats van verlagen.
En extra geld voor Defensie? Liever niet.
En nu krijgen we nieuwe verkiezingen. Niet omdat het móest, maar omdat het Wilders beter uitkomt.
Column Luuk Koelman
Marjolein Faber weet precies wat ze doet. Namelijk: doen alsof ze precies weet wat ze doet. Dat is haar ware talent. En eerlijk is eerlijk, ik kijk daar graag naar. Ze doet zó vreselijk haar best om op een minister te lijken dat het bijna aandoenlijk is. Dat mantelpakje uit 1999. De pantykousjes. Het stijve glimlachje, omdat er blijkbaar iets van haar wordt verwacht – maar wat? Dus klampt ze zich vast aan oneliners. Alsof het reddingsboeien zijn.
Geert had haar dan ook uitgezocht op PVV-flair, niet op kunde. Lees verder ⇢
Afbeelding embedded vanaf website Luuk Koelman.
- Laatste update op .