Sedert een eeuwigheid omringt de mens zich met dieren. De status van zo'n dier is in onze contreien de voorbije zeventig jaar radicaal veranderd. Mijn grootouders hadden enkele varkens die als shredder fungeerden voor alles wat eetbaar was en zij niets meer mee deden. Zo werd het varken vetgemest, geslacht en het vlees was voor eigen gebruik. Had je geen paard en wagen? Geen nood want een hond en hondenkar was een redelijk alternatief om spullen te vervoeren.

De positie van een hond of kat is anno nu zodanig, dat het dier een volwaardige plek in het gezin inneemt. Dit proces is gestart toen de welvaart z'n intrede deed. Het verhaal over huisdieren is inmiddels zo divers, reptielen, tropische vissen, spinnen. Noem iets en iemand heeft het in huis als hobby.

Zo was in de jaren 60 van de vorige eeuw een papegaai in menig huiskamer te bewonderen. Naast z'n exotisch uiterlijk, maakte je nog meer indruk op visite als het beest kon praten. Een vogel die de naam van de heer en vrouw des huizes uitsprak, dat was het helemaal. Echter om een sprekende lorre te krijgen, daar moest wel iets voor gebeuren.

Nu was er in Stein een echtpaar dat hun papegaai aan de praat wilde krijgen. Het steeds maar herhalen voor de kooi van je naam in de hoop dat die vogel het oppikte vergde heel wat uithoudingsvermogen. Wat had de eigenaar nu bedacht om dit traject te vereenvoudigen en te versnellen? Het gebruik van een bandrecorder. Sjeng en z'n vrouw spraken hun naam talloze keren in de microfoon en dit werd vastgelegd op tape. Ging het echtpaar op bezoek, dan werd die spoelenrecorder aangezet. Enkele uren klonk hun beider naam constant door de kamer. Dit in de hoop dat....

In die jaren 60 deden vele mannen aan de duivensport. Zo ook buren van de eigenaar van de papegaai. Een duivenklok was toen een duur bezit en niet iedereen had er een. Het woord schutting was toen een vies woord, want iedereen liep bij iedereen achterom binnen. Nou was het zo, dat de papegaai-eigenaar wel een groentetuin had maar geen duiven. In het groeiseizoen lag zijn moostem er patent bij. Hij was er trots op.
Echter het elders klokken van de duivenringen, zorgde voor vele ongewenste voetstappen in z'n moestuin. Bij het klokken telt namelijk elke seconde voor een goed resultaat. De tuinier vroeg zich af hoe hij dit verkeer kon verminderen. Hier kwam z'n papegaai van pas. Op welke manier?

Stein had een bibliotheek waar ook lp's werden uitgeleend. Hij ging erheen en vroeg om een plaat met vogelgeluiden. Een van de nummers was het geluid dat een torenvalk maakt. De lp werd op de pick-up gelegd en dat geluid herhaalt en herhaalt. De papegaai moest het leren en 's zondags in de moestuin reproduceren.
De duif zou door dit geluid zich wel tig maal bedenken om de landing in te zetten. Z'n hachje zou ie toch wel belangrijker vinden dan dat duivenhok, dacht Sjeng.
Of de beschreven methodes in de praktijk werkten is mij niet bekend. Als wel, dan heeft die coco wel iets gepresteerd voor z'n natje en droogje.

Jo Smeets