Tegenwoordig neemt het kopen via internet een steeds hogere vlucht. Naar een winkel gaan om iets te kopen neemt af. De leegstand van vele winkels wordt hierdoor gedeeltelijk verklaard.

Ooit zag het landschap van kopen en verkopen er heel anders uit. Zo was op het platteland de wekelijkse markt de ontmoetingsplek, hier werden ook de nieuwtjes uitgewisseld.
In de steden waren grote markten waar de plattelanders naartoe trokken om hun waren te verkopen. De opkomst van de middenstand in jaren 50 van de vorige eeuw was een nieuw hoofdstuk. Elke plaats kregen een bakker, slager of kruidenier en vele anderen producten volgden.

In Elsloo was dit niet anders. Jannes de Bekker (brood), Tjeu de Aolber (textiel) om enkele namen te noemen. (Hier een lijst van Elsloose winkels in 1935, dat waren er in 50-er jaren al wat minder, maar desondanks gigantisch ten opzichte van het huidige aanbod!)

Ondanks de opkomst van de vele soorten winkels in die naoorlogse jaren, kwamen er in Elsloo en omstreken ook deur-tot-deur verkopers. Deze boden kleine artikelen te koop aan. Het hele prille begin ligt eeuwen terug toen reisde de marskramer rond.

Momenteel is in het straatbeeld de bestelfiets weer aanwezig. Veel jongeren fietsen er op rond; met of zonder kratje (Jupiler)

De kofferpik had midden vorige eeuw ook zo’n stevige fiets, zij het uit noodzaak vanwege zijn mee te vervoeren handelswaar. Natuurlijk heette hij anders, maar in de volksmond werd ie zo genoemd. De kofferpik was een rijzige man gekleed in overjas en had een gleufhoed op. In z’n grote lederen koffer zaten vele spullen die het huishouden eenvoudiger maakten. Hij zou zelfs parisers (condooms) in het assortiment hebben.

Toen gold, als je geld kon besparen door af te pingelen op de verkoopprijs, je dit moest doen. Maar de kofferpik kende z’n klandizie en verhoogde dan vooraf de vraagprijs zodat hij toch met een aardige winstmarge verkocht. Kortom beide partijen waren tevreden.

Aangezien destijds alle getrouwde vrouwen letterlijk een echte huisvrouw waren (mannen waren de kostwinners) belde de kofferpik niet tevergeefs van deur tot deur aan.

In die vijftiger jaren was het vaak zo dat meerdere generaties onder 1 dak woonden. Het begrip mantelzorg moest nog worden uitgevonden. Zo belde de kofferpik op een dag aan bij een huis in Meers en vroeg of men iets nodig had. De inwonende opa opende de voordeur en zei bij het horen van leesbrillen: “kom binnen”
De straatventer opende z’n koffer en gaf opa een leesbril. Deze zette hem op en hij keek op het papier. Wat er stond was en bleef voor opa abacadabra, maar hij beet nog liever op z’n tong dan dit toegeven. Dus werd een andere bril geprobeerd; met hetzelfde resultaat.

Na een hele reeks pogingen werd de kofferpik buiten gezet. Opa verweet hem dat hij leesbrillen verkocht die niet deugden. De straatventer was een oplichter. Senior had gedacht, dat met het kopen van een leesbril het voortraject het leren lezen, kon worden overgeslagen.